खोज

बुटवल, १९ साउन ।
रक्तदानलाई सेवासँग जोड्नेहरू पनि धेरै छन् । कतिले आफ्नो स्वास्थ्यसँग पनि जोडेर रक्तदान गरिरहेका छन् । गुल्मीको रुरु गाउँपालिकाको रिडि बजारमा जन्मिएकी श्रेया ज्ञवाली यसैमध्येकी एक हुन् । जसले रक्तदानलाई नियमित गर्दै सेवा र सन्तुष्टिमा जोडेकी छिन् ।
ज्ञवालीले करिव १० वर्ष अगाडीबाट रक्तदान गर्न शुरु गरेकी हुन् । अरूले रक्तदान गरेको देख्दा देख्दै उनी यो अभियानमा जोडिएकी हुन् । शुरुमा त कस्तो हुन्छ होला भन्ने जिज्ञासा थियो । त्यो समयमा सबैले रक्तदान गर्ने भन्ने समाचारहरू मात्र देखेको थिएँ । मनमा कता कता रक्तदान गर्न पाए नि हुन्थ्यो भन्ने रहर थियो । त्यो अवसर २०७० सालमा म मणिमुकुन्द कलेज पढ्दै थिएँ, त्यहि बेला जुरेको हो । बुटवल रक्तदाता संघले हाम्रो कलेजमा रक्तदान कार्यक्रम राखेका कारण नै मैले पहिलो पटक रक्तदान गर्ने अवसर पाएँ । शुरुमा अरू डराउँदा पनि मलाई केही भएन । सामान्य नै लाग्यो । त्यसबेला मलाई मेरो शरिरको रगत प्लास्टिकको पोका जम्मा हुँदै गर्दा अत्यन्त रमाईलो महसुस भएको थियो । मनमा यो रगत अब कस्को शरिरमा जान्छ होला ? कसरी लैजान्छ र दिन्छन् होला ? भनेर म सोचिरहन्थे । त्यहि सोंचाई रक्तदान गरे पछिको खुशीले मलाई फेरी पनि रगतदान गरिरहन प्रेरित ग¥यो उनले थपिन ।

उनले भनिन्–‘पहिलो चरणमा मैले तीनपटक रक्तदान गरेको थिएँ । त्यसै बीचमा मलाई आकस्मिक रगत दिनका लागि फोन आयो । म रक्तसंचार केन्द्र बुटवलमा आएर रगत दिएको थिएँ । त्यसबेला बिरामीको आमा रगत लिन आउनु भएको थियो । उनले मलाई ठूलो मान्छे होला भनेको सानी उमेरकी नै रहिछिन भन्दै रगतले आफ्नी सुत्केरी छोरीको ज्यान जोगिन्छ भनेर खुशीको आशु बगाईन । त्यसबेला लाग्यो साँच्चै नै यो काम आफैमा ठूलो हो भन्ने लाग्यो अनि रक्तदानलाई नियमित गरे ।’

प्रत्येक तीन महिना हुने बित्तिकै रक्तदान गरिहाल्छु । यो मेरो जीवनको नियमित कर्म भएको छ । यसरी रक्दान गर्दा मलाई शुरुमा घरपरिवारले पनि धेरै गर्न हुन्न भन्नु भयो तर पछि मैले यसका राम्रा पक्ष बुझाएपछि चिन्ता गर्नुहुन्न । तर पनि आफन्तहरूले छोरी मान्छेको शरिर कमजोर हुन्छ भनेर रक्दान गर्नु राम्रो होईन भनेर विभिन्न टिप्पणी गर्नुहुन्छ म त्यो विषयलाई महत्व दिन्न ।

मैले अहिले पनि तीन महिनाको फरकमा रक्तदान गरिरहेको छु । खै मलाई कहिले पनि आफूलाई रक्तदान गरेकै कारणले कमजोर महसुस भएको छैन । बरु यसले मलाई शरिरिक रूपमा तन्दुस्त बनाएको महशुस त हुन्छ नै उत्तिकै मात्रामा सन्तुष्टि पनि । हाम्रो समाजमा अहिले पनि रक्तदान गर्नु शरिरिक रूपमा कमजोर हुनु हो भन्ने भ्रम छ यसलाई बुझाउन नसक्नु पनि यो अभियानसँग जोडिएका हामीहरूको कमजोरी हो जस्तो लाग्छ मलाई । हाम्रो समाजमा अहिले पनि आफ्ना बिरामीलाई रगत दिन प¥यो भन्दा डराएर भाग्नेहरूको संख्या धेरै छ । उनीहरूलाई रगत निकाल्दा आफू कमजोर हुन्छ भन्ने भ्रम छ । तर नयाँ पुस्ताहरूमा रक्तदान गर्ने क्रम बढिरहेको छ । आजभोली विभिन्न क्लव, संघ संस्था सहकारीहरूले बेलामौकामा रक्तदान कार्यक्रमहरू महत्व दिएर गरिरहेका छन् ।

रूपन्देहीको तिलोत्तमा नगरपािलकामा बस्ने श्रेया उमेरले २८ वर्षकी भईन । उनले अहिले सम्म ४० पटक सम्म रक्तदान गरिरहेकी छन् । कहिले नियमित त कहिले आकस्मिक रूपमा रगत दान गर्ने उनलाई आफनो शरिरबाट खेर जाने रगत अरूलाई दान गरेर जीवनमा ठूलो पुण्य कमाएको महसुस हुन्छ । उनी भन्छिन्, दानमा पनि सबै भन्दा ठुलो दान रक्तदान हो । यसले कसैलाई जीवन दिन्छ त्यसैले पनि मलाई आत्मसन्तुष्टि मिल्छ । म त मेरो शरिरले साथ दिएसम्म यो अभियानमा जोडिरहन्छु । यसले शारीरिक, मानसिक रूपमा स्वस्थ राख्ने भएकाले अरू सबैलाई रक्तदान अभियानमा जोडिनु पर्छ भन्ने लाग्छ ।

उनी भन्छिन्–‘रक्तदान गर्दा शारीरिक रूपमा परिक्षण गरेर गर्ने भएकाले शरिरलाई कुनै असर नहुने उनको भनाई छ । खेर जानी रगतलाई दान गरेर अरूलाई जीवन दिन किन कन्जुसाई गर्ने ? उनको प्रश्न छ । पछिल्लो समयमा हुने गरेका दुर्घटनाका कारण पछिल्लो समयमा धेरै रगत अभावहरू भईरहेका छन् । त्यसैले स्वास्थ्य परिक्षण गरेर रक्तदान गर्नुपर्छ । यसले यो अभावलाई टार्दै धेरैको अकालमा ज्यान जानबाट बचाउन सकिन्छ ।